Ο Αρχιμουσικός Γιάννης Βίτσος (Ζάκυνθος 1923) ήταν εκτός από ξεχωριστός καλλιτέχνης κι ένας έντιμος και αφιλοκερδής άνθρωπος. Δεν μπορούσε να δεχθεί την διασπάθιση, πόσο μάλλον την κατάχρηση δημοσίου χρήματος, ιδίως εκείνου που προοριζόταν για έργα τοπικού πολιτισμού.
Στην δεκαετία λοιπόν του 1980, όταν τα χρήματα για τον πολιτισμό έτρεχαν από τις σκάλες της Νομαρχίας και έτρεχαν να τα περισυλλέξουν προς ιδίαν χρήσιν οι κομματικοί παρατρεχάμενοι, προκειμένου να αντιδράσει σε όλο αυτό άρχισε να αρθρογραφεί στον τοπικό τύπο και στο περιοδικό "Περίπλους".
Τα κείμενά του είναι απολαυστικότατα, επειδή είναι διατυπωμένα με τον κλασικό υπαινικτικού τρόπο του ζακυνθινού οργισμένου, χωρίς να υστερούν σε στοιχεία και τεκμήρια, αφού είχε να τον ενημερώνουν φίλοι του εκ των ένδον της Νομαρχίας, το ίδιο εξοργισμένοι κι εκείνοι από όσα έβλεπαν τα μάτια τους.
~~~
Κάποτε έγραψε ένα άρθρο κατά ενός κορυφαίου στελέχους της Νομαρχίας το οποίο έκανε φύλλο και φτερό. Οργισμένο το στέλεχος και μην έχει με τι να δικαιολογηθεί άρχισε τους κατινισμούς.
Τηλεφώνησε λοιπόν ανωνύμως στο σπίτι του Γιάννη Βίτσου και ακολούθησε ο εξής διάλογος:
Στέλεχος: Πουταναρίο εκεί;
Γιάννης Βίτσος (ο οποίος αμέσως κατάλαβε ποιος ήταν στη γραμμή): Ναι, ψυχή μου, πουταναρίο είμαστε εδώ. Ποίανε θέλεις να σου δώσω στο ακουστικό να μιλήσες να σε χαρώ; Τη μανούλα σου ή την αδελφούλα σου;
~~~
Υπήρχε κι ένας άλλος Πρόεδρος δημόσιου οργανισμού. Παρότι η θέση ήταν άμισθη κι αυτός με την κομματική στήριξη την είχε καταλάβει επί δεκαετία και πλέον, ζούσε ζωή πολυτελέστατη, άσε που έκανε αγορές ακινήτων κλπ.
Του τηλεφώνησε λοιπόν ο Γιάννη Βίτσος και του είπε:
"Καλημέρα Α...... μου, Είμαι ο Γιάννης ο Βίτσος. Σε πήρα τηλέφωνο γιατί ανησυχώ για εσένανε και τη φαμελιά σου; Πώς ζείτε ψυχή μου, έτσι που είσαι χωρίς δουλειά;"
Λέει ο άλλος: "Δεν είμαι χωρίς δουλειά Γιάννη, είμαι ο Πρόεδρος του ..."
Γιάννης Βίτσος: "Το ξέρω εφτό. Εγώ όμως σου λέω για δουλειά. Αυτό είναι άμισθο και δεν βγάνεις λεφτά. Γιαυτό ρωτάω από ενδιαφέρον 'Πώς ζείτε;'"
~~~
[ΙΩΑΝΝΗΣ ΒΙΤΣΟΣ, γεννήθηκε στην Ζάκυθο όπου και έζησε. Δίδαξε μουσική, συνέθεσε τραγούδια, διεύθυνε την μπάντα, έγραψε άρθρα για την τοπική μουσική.
Κυρίως όμως άφησε το βιβλίο του «ΖΑΚΥΝΘΙΝΑ ΜΟΥΣΙΚΑ ΠΕΝΤΑΓΡΑΜΜΑ», που εκδόθηκε από το σωματείο «ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΜΟΥΣΕΙΟΥ ΣΟΛΩΜΟΥ ΚΑΙ ΕΠΙΦΑΝΩΝ ΖΑΚΥΝΘΙΩΝ».
Η έκδοση αποτελεί μοναδική συλλογή και καταγραφή σε παρτιτούρες παραδοσιακών έργων της ζακυνθινής λαϊκής μουσικής, τα οποία μέχρι τότε δεν είχαν καταγραφεί, αλλά κυκλοφορούσαν από στόμα σε στόμα, που συγκεράζουν την ευρωπαϊκή αρμονική αντίληψη με έντονα τοπικά στοιχεία.
Ο αρχιμουσικός Γιάννης Βίτσος με νοσταλγία και επιμονή διέσωσε στο πεντάγραμμο ακούσματα αλλοτινών λησμονημένων καιρών: λαϊκές διωδίες, τετράφωνα τραγούδια, αρέκιες και τα τοπικά κάλαντα.]
~~~~~~~~~~~~
Γιάννης Δεμέτης Διονύση, Μπράβο, σημαντική η ανάρτησή σου. Η παρουσία του Γιάννη Βίτσου έντονη στα μουσικά δρώμενα της Ζακύνθου. Τον γνώρισα από πολύ κόντα όταν είχε αναλάβει την καλλιτεχνική διεύθυνση του Ωδείου Υπαίθρου, που είχε δημιουργήσει στην κοινότητα του Αγίου Κήρυκα η αείμνηστη Αγγελική Κολυβά. Συμμετείχα στο Διοικητικό Συμβούλιο του σωματείου των Φίλων της Επτανησιακής μουσικής παράδοσης που είχε την εποπτεία του ωδείου μετά την αποχώρηση της Αγγέλικας. "Τα Ζακυνθινά πεντάγραμμα" δυστυχώς δεν έχουν αξιολογηθεί όσο πρέπει. Σπουδαία δουλειά για τη μουσική παράδοση του τόπου μας.
Είχα την τύχη να μελοποιήσει ένα μου ποίημα με τίτλο "Πανσέληνος", τετράφωνη καντάδα για ανδρική χορωδία. Είναι το τελευταίο έργο του Γιάννη. Τον Δεκέμβρη του 2001, μου παρέδωσε την παρτιτούρα που συνόδευε με το μπιλιέτο του. Τις παρτιτούρες είχα δώσει στην καθηγήτρια μουσικής Σοφία Λεβαντή, και το επεξεργάστηκε με τη χορωδία της Φανερωμένης για να κάνουμε έκπληξη στον πολύτιμο φίλο τον Γιάννη. Δυστυχώς ο θάνατός του μας πρόλαβε. Ακούστηκε για πρώτη και μοναδική φορά, στη Γ' Συνάντηση χορωδιών στη Ζάκυνθο, στην επέτειο για τα 50 χρόνια από τους σεισμούς του '53, (31/5-1/6/2003) στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου. Στα επισυνάπτω.
