Έφυγε από τη ζωή και ο Γιώργης Σπυριδάκης...
Σεμνός και ταπεινός και μερακλής... Λυράρης. Από τις Μέλαμπες Ρεθύμνης. Δεν είχε γράψει δίσκους και κασέτες, δεν είχε δώσει συναυλίες, ούτε συνεντεύξεις του θα βρείτε όσο κι αν ψάξετε... Σε παρέες έπαιζε.. ή και μόνος του...
Οι ωραίοι άνθρωποι, -να το ξέρετε αυτό...- είναι πολλές φορές μόνοι τους... Υμνούν τον έρωτα, σέβονται τον θάνατο, τιμούν τη ζωή, πίνουν ένα ποτήρι κρασί με τους ανθρώπους... με τον γείτονα τους, τον συγγενή, τον χωριανό τους, τον μουσαφίρη, τον εντελώς άγνωστο... Δεν εξετάζουν τι χρώμα έχει, δεν ζητάνε ταυτότητα και ΑΦΜ... Κάπως έτσι φέρονται άνθρωποι όπως ο Γιώργης Σπυριδάκης.
Λιγοστεύουν οι παλιές Μέλαμπες... Πολύ θανατικό έχει πέσει τελευταία στα χωριά μου... Προχθές πέθανε και ο Πέτρακας. Ο Γιώργης Πετρακάκης από την Κρύα Βρύση, από καρδιά. Στα 67 του. Η Αναστασία τον εβρήκε νεκρό, η αδερφή του... Προ λίγων εβδομάδων και η πολύ αγαπητή και σεβαστή Ζαμπία Βαβουράκη από τα Σακτούρια, -της Λένας, του Ανδρέα, του Γρηγόρη η μάννα- για την οποία τόσα πολλά θέλω να γράψω... και η Πόπη Τρουλλινού, του Σπύρου Τρουλλινού η κόρη. Πολύ με στενοχώρησε επίσης και ο θάνατος προχθές στο Ρέθυμνο του Ετέαρχου Δαφέρμου. Αλλά ας μην συνεχίσω για τους θανάτους...
~~~~~
Τις Μέλαμπες τις αγαπώ πολύ. Όχι μόνο γιατί έχω κι εγώ εκεί μια ρίζα, ο παππούς μου από τη μάννα μου, ο Γιάννης Χατζηδάκης -που δεν πρόλαβα να τον γνωρίσω- ήταν Μελαμπιανός, όπως έχω ξαναγράψει, και ήρθε σόγαμπρος στα Σακτούρια και παντρεύτηκε την γιαγιά μου την Φροσύνη Δασκαλάκη. Τις αγαπώ τις Μέλαμπες γιατί οι Μελαμπιανοί έχουν γεμίσει με τις πιό όμορφες στιγμές τα παιδικά μου χρόνια... Τα θεμέλια της ύπαρξης μου...
Είναι όλοι τους λεβέντες. Και λεβέντισσες! Μερακλήδες και μερακλίνες... Και αυτό το κρατούν παιδιά και εγγόνια τους... Αν πας στις Μέλαμπες και φωνάξεις "Ποιός παίζει λύρα, ποιός παίζει λαούτο, ποιός τραγουδάει όμορφα", θα σηκωθούν εκατό χέρια... Αλλά και πάλι το γράφω λάθος. Κανένα χέρι δεν θα σηκωθεί. Οι Μελαμπιανοί είναι σεμνοί... Δεν κοκορεύονται... Όλα τούτα τα θεωρούν μια φυσιολογική συμπεριφορά του ανθρώπου...
Στο χωριό μου τα Σακτούρια, δεν υπήρξε ποτέ, κηδεία, γάμος, βάφτιση, χαρά ή πόνος του ανθρώπου και να μην έρθει Μελαμπιανός... Παιδάκι που ήμουν, στο καφενείο που είχεν ο πατέρας μου, οι πιο παλιοί Μελαμπιανοί που θυμούμαι ήταν ο Περομανώλης (Μανώλης Περάκης, κομμουνιστής, αγωνιστής του ΕΛΑΣ), ο Πεζομανώλης (Μανώλης Τρουλλινός), ο Χαχαριδάκης ο Γιάννης ο καθηγητής, ο Δημήτρης Κυριακάκης που μετά η κόρη του παντρεύτηκε τον αξέχαστο (και σεβαστό μου) παπα Αντώνη Παπαδογιάννη, ο Μιχάλης Ψιλλάκης που έκανε φούρνο και μας έστελνε ψωμιά και παξιμάδια στο χωριό και τα πουλούσαμε, ο Χρήστος Κοτζανάκης που είχε το "ταξί"... Τα "Πολυχρονάκια" που έκαναν το καφενείο. Γιώργης και Ηλίας Χαριτάκης.
Θυμάμαι επίσης τον γέρο Ψαρομούστακο, ο γιος του ο Δημήτρης Βεργαδής παντρεύτηκε την Μανωλία Δεληδάκη από το χωριό μου, -η οποία έχει στεφανώσει την αδερφή μου και επίσης βαφτίσει την ανηψιά μου (...μία εκ των τεσσάρων που έχω...)-, θυμάμαι τον Τζουραμάνη, ο γιος του ο Γιώργης Τσουρδαλάκης παντρεύτηκε την αγαπημένη δευτεροξαδέρφη μου Γεωργία Τζαγκαράκη, θυμάμαι τον Λυκούργο που ερχόταν στο χωριό και ακόνιζε σαράκους και μαχαίρια, επίσης τον "Αλμπάτη" που είχε τρίκυκλο και ερχόταν και πετάλωνε, κάποιον Κοσμά, επίσης και κάποιον "Ψιμάκι" τα επώνυμα αυτών των τεσσάρων δεν τα θυμάμαι.
Τον Ευθυμιογάννη επίσης θυμάμαι... (Γιάννης Τρουλλινός), τον Γερμαναντώνη - ο πολύ αγαπημένος μου Αντώνης Γερμανάκης που φυσικά είναι στη ζωή, ένα καιρό εσμίγαμε στου Σιμισακογιώργη (Γιώργη Σηφάκη) το "Μεσοστράτι", τελευταία έχομε χαθεί αλλά ξέρει ότι έχει την αγάπη μου, επίσης και εγώ την εδική του..., τους Μαργαρίτηδες όλους θυμάμαι... Τον Κωστή, τον Μιχάλη, τον Μανώλη... Όλοι έχουν φύγει από τη ζωή... Ο Μιχάλης Δεκέμβρη του 2014 αν καλά θυμάμαι. Σπουδαίος λυράρης... Ήταν φίλοι με τον πατέρα μου... Αλλά εγώ πιο πολύ αγαπούσα τον Μανώλη... Ήταν αντάρτης και αυτό μου άρεσε... Αντάρτης σε όλα του... Στην αρχή έπαιζε λαούτο μετά λύρα. Το έχω πει και άλλη φορά ότι ο Μανώλης Μαργαρίτης έχει γράψει (υπάρχει στο cd του Συλλόγου Μελαμπιανών) τον ωραιότερο "Μαλεβιζιώτη"... Ανώτερο και από του κορυφαίου Λεωνίδα Κλάδου κατά την γνώμη μου την ταπεινή...
Τον Μανώλη Μαργαρίτη, τελευταία φορά τον συνάντησα καλοκαίρι του 2009 στο χωριό Ακτούντα. Χωριό του Αλέκου Καραβίτη. Είχαν πανηγύρι, ο Μανώλης έπαιζε λύρα. Εγώ είχα πάει με τον Νίκο Σιλιγάρδο και τον Κωστή Πολοπετράκη για να πούμε δυο λόγια για το θέμα "Καράβι στο Ρέθυμνο"... άλλη πονεμένη ιστορία αυτή...
Με το που με θωρεί ο Μανώλης -δεν είχε ακόμη ξεκινήσει το γλέντι- μου κάνει νόημα, πάω στο τραπέζι που καθόταν, Δεν ξέρω για ποιόν λόγο ο Μανώλης θυμήθηκε κείνο το βράδυ όλα τα παλιά... Μου μιλούσε διαρκώς για τα Σακτούρια...
Πίνουμε μια ρακή, πίνουμε δυό,, πίνουμε τρεις... Βέβαια, ειλικρινά δεν θυμάμαι αν πίναμε ρακή ή κρασί, δεν έχει σημασία... Σε λίγο έρχεται ένας νεαρός, του λέει ότι πρέπει να βγει να παίξει να ξεκινήσει το γλέντι... Ο Μανώλης μου δίνει το χέρι... εγώ του ζητώ να παίξει εκείνον τον "Μαλεβιζιώτη"... και ακούω την εκπληκτική απάντηση:
"Δεν μπορώ να παίξω τον ίδιο σκοπό. Δεν ξέρω... Τον έπαιξα σε μιά στιγμή έξαρσης! Είναι λίγες στιγμές αυτές στη ζωή μας Δημήτρη..."
Του ξαναπιάνω το χέρι... Στον αέρα...
"Θέλω να κάνουμε μια συζήτηση Μανώλη. Συνέντευξη για την εφημερίδα..."
Ειλικρινά δεν κατάλαβα τότε το τόσο αγαπημένο βλέμμα του... Σε λίγους μήνες ο Μανώλης έφυγε...
~~~~~
(Θα συνεχίσω άλλη ώρα...
Σας αγαπώ και σας ευχαριστώ που με ανέχεστε σε όσα γράφω...)
~~~~~
Κατευόδιο Γιώργη Σπυριδάκη
(Δ.Τζ.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου