Καλησπέρα!...
Τις τελευταίες ημέρες, αργώ να κάνω αναρτήσεις στο facebook. Το έχετε αντιληφθεί όλοι και όλες που με παρακολουθείτε, με αγαπάτε και σας αγαπώ, το ξέρετε. το ξέρω... (Μην ανησυχείτε!, καλά είμαι)... Τις τελευταίες μέρες συνέβησαν -σε μεγαλύτερο από πρωτύτερα βαθμό- γεγονότα που με ενθαρρύνουν πάρα πολύ στον στόχο μου, ο στόχος ήταν και είναι να επανεκδοθεί η εβδομαδιαία εφημερίδα μου "Ελευθερία" στο Ρέθυμνο, -σταμάτησε πριν οκτώμισι χρόνια- να λειτουργήσει επίσης ένα διαδικτυακό portal, με πανελλαδική εμβέλεια, και όλα αυτά χωρίς να αποκλίνω ούτε χιλιοστό από τις θέσεις, τις απόψεις, τις προτάσεις που καθημερινά αναρτώ εδώ. Τις βλέπετε, τις διαβάζετε ανεξάρτητα αν συμφωνούμε ή διαφωνούμε σε λίγα, σε περισσότερα ή σε όλα. Το "σε όλα!" ποτέ δεν μου αρέσει και σε τίποτα...
Να τις μεγαλώσω θέλω και όχι να τις μικράνω τις απόψεις, τις σκέψεις, τις δυνάμεις μου.... Τα εμπόδια είναι τεράστια. Αυτά δεν λιγόστεψαν! Ζούμε μια άθλια επίθεση του κράτους εναντίον μας. Του λαού!. Των ανθρώπων! Παρ' όλα αυτά δεν το βάζω κάτω. δεν το έβαλα ποτέ κάτι χρόνια τώρα...Το ξέρετε... Παρά τα όσα πέρασα και περνώ.. Αυτά, αφήστε τα όσοι τα γνωρίζετε! Ξεχάστε τα! Εδώ τα ξέχασα εγώ... Θυμάμαι μόνο και κρατώ την αγάπη με την οποία με περιβάλλατε και εξακολουθείτε...
~~~~
ΥΠΗΡΧΕ ένα εμπόδιο σ' εμένα. Έμοιαζε ανυπέρβλητο. Έτσι έμοιαζε! Τεχνητό εμπόδιο! Του κράτους! Αυτού του άθλιου κράτους... Ούτε ηθικό για εμένα, ούτε επαγγελματικό. (Μην θεωρήσετε όσοι και όσες δεν με γνωρίζετε από κοντά ότι έχω κάνει κάτι κακό σε ανθρώπους... Δεν είμαι κι ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου βέβαια, μα δεν είμαι και εγκληματίας.... Βέβαια, το κράτος και αυτό μπορεί να μου το χρεώσει, πάντως δεν έβλαψα το λαό μας...)
Το ξεπέρασα το εμπόδιο αυτό που υπήρχε και αυτό σας λέω σήμερα!
Ξέρετε.. κάποιες φορές στη ζωή μας όλα μοιάζουν βουνό.. Και βέβαια ίσως να είναι... Και δεν μπορείς βέβαια όταν είσαι πεσμένος να το περάσεις εύκολα το βουνό... Δεν θα το περάσεις σίγουρα αν είσαι σε λάσπη... και πολύ περισσότερο δεν θα το περάσεις ποτέ αν υποταχθείς στις φωνές του ίδιου του βουνού που σου κουνάει το δάχτυλο του... Αν όμως δεν είσαι υποταγμένος και κυλισμένος στις λάσπες μπορεί και να τα καταφέρεις... (Στα γενέθλια μου έβαλα ένα τραγούδι... "Το δίχτυ"... Του Γκάτσου... Αναζητείστε το...)...
~~~~
Φυσικά θα χρειαστεί η βοήθεια σας. Ξέρω ότι υπάρχει! Επίσης η αγάπη σας... Γι αυτήν είμαι περισσότερο βέβαιος... Τις επόμενες ημέρες, από αύριο, θα μιλήσουμε πιό αναλυτικά. Αν λείψω κάποιες ώρες, δεν σημαίνει τίποτε κακό... Το αντίθετο.... Πρέπει να γίνουν κάποια πράγματα.. Να γράψω επίσης και ένα εκτενές κείμενο...
~~~~
Το σημαντικότερο εμπόδιο όμως, βρήκα τρόπο, το περνάμε -με τα ίδια τα όπλα αυτού του άθλιου αστικού κράτους είχα υποσχεθεί ότι θα το πολεμήσω! Αυτό κάνω! χωρίς την παραμικρή έκπτωση από τις αξίες μας, χωρίς την παραμικρή συναλλαγή...- Έτσι προχωράμε! Αυτό έχει σημασία... "χωρίς την παραμικρή έκπτωση από τις αξίες μας, χωρίς την παραμικρή συναλλαγή"...
~~~~
(υγ.1. Ακόμα δεν βρήκα χρόνο να απαντήσω στα γενέθλια μηνύματα σας... Θα γίνει και αυτό...)
~~~~
(υγ.2. Το μεσημέρι ήμουν στο γραφείο του Χρήστου Φραγκιαδάκη και της Δέσποινας Ηλιάκη. Είναι λογιστές στο Ρέθυμνο. Τη Δέσποινα την γνωρίζω από παιδάκι, κόρη της κυρίας Πολυτίμης και του κυριίου Γιώργου Ηλιάκη που είχαν καφενείο δίπλα στα "Ρεθεμνιώτικα Νέα", έτος 1984 και η μικρή Δέσποινα μας έφερνε καφέδες. Η Χρήστος, συνέταιρος της τώρα, είναι πάλι κείνος που κρατούσε τα λογιστικά βιβλία της εφημερίδας μου, ελάχιστη αμοιβή είχε πάντα, τα τελευταία χρόνια μάλιστα που είμαι άνεργος ούτε μισό ευρώ πήρε για να φτιάχνει τις μηδενικές φορολογικές δηώσεις μου, να μπαίνω στο "Κοινωνικό Εισόδημα" και στα γεμιστά της μανδάμ Φωτίου... Ούτε μισό ευρώ... Επίης και η Δέσποινα να βοηθάει πάντα σε ό,τι χρειάζομαι καθώς και όλα τα παιδιά του γραφείου τους...
Το μεσημέρι του λέω το σχέδιο μου... Συμφωνεί ο Χρήστος. Με καθοδηγεί τι να κάνω σε πρακτικά βήματα (που δεν ξέρω και εγώ...)...
Φεύγοντας, μου λέει: "Έχε βέβαια Δημήτρη υπόψιν σου ότι σε αυτό που πας να κάνεις ισχύει αυτό..." (και μου περιγράφει ένα τεχνικό ζήτημα)
- Θα το ξεπεράσομε ΚΑΙ αυτό Χρήστο! του απαντώ με αποφασιστικότητα. Οπότε ο Χρήστος γυρίζει και μου λέει με περισσότερη αποφασιστικότητα:
- ...Ξέχνα τι είπα τώρα... ΠΡΟΧΩΡΑ!
~~~~
Και έτσι προχωράμε...
~~~~
-Δ.Τζ.
* Σαν τη λογιάσεις τη δουλειά,
όρτσα και μη φοβάσαι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου